என் மகளே!
நான் பிறந்தபோது
என் தாய் பெற்ற
பேரானந்தத்தை
என்னையும்
பெற வைத்தாய்.....
கோடானு கோடி
கொட்டிகொடுத்தும்
பல பேருக்கு கிடைக்காத
"அம்மா"
என்ற ஸ்தானத்தை
இந்த அபலையின்
வயிற்றில் அவதரித்து
நீ எனக்கு அளித்தாய்....
ஊரார் பேசும்
"மலடி" என்ற
சொல் அம்புகளிலிருந்து
என்னைக் காத்தருளினாய்....
என் காதல் திருமணத்தில்
பிரிந்த
உன் தாத்தா, பாட்டி,
அத்தை, மாமா, சித்தி
உறவுகளை மீண்டும்
உன் பிறப்பின் மூலம்
மீட்டுக் கொடுத்தாய்...
என் கண்ணே!
நீ பிறந்த போதுதானடி
எப்போதும்
முகம் சுளிக்கும்
அப்பா வீட்டுப் பாட்டியின்
முகத்தில் புன்னகையைக்
காண்கிறேன்...
நீ தத்தித் தத்தி
நடந்து வந்து தாத்தாவை
பொக்கை வாய்
தெரிய சிரிக்க வைத்து
என் மீது கொண்ட
கோபத்தை
தனிய வைத்தாய்.....
என் செல்லமே!
நீ அம்மா என்று
அழைக்கும்
மழலைச் சொல்லை
வேறு மொழியோடு ஒப்பிட
வழி தெரியாமல் தவிக்கிறேன்...
அம்மா என்ற
கௌரவப் பட்டம்
அளித்து
இப்பிறவியை எனக்கு
புனிதப்படுத்திக் கொடுத்தாய்......
உன் பட்டு மேனியை
தொட்டுப் பார்த்து
உள்ளம் சிலிர்த்துப் போனேன்.
அந்த உணர்வுகளை எழுத
மொழித் தெரியாமல்
தவிக்கிறேன்...
உன் மழலை சிரிப்பை
நீ மட்டுமே அறிந்த
உன் மழலை மொழியை
எந்த இசையோடும்
ஒப்பிட முடியாமல்
தோற்றுப் போகிறேன்...
நீ எனக்கு முத்தம்
கொடுக்கும்
தாள சத்தத்தையும்
எச்சிலின் சுவையையும்
வர்ணிக்க
வார்த்தைகளன்றி தவிக்கிறேன்..
என் தங்கமே!
அம்மா என்ற
"கௌரவப்பட்டம்"
கொடுத்த உன்னை
டாக்டராகவோ,
பொறியியல் வல்லுனராகவோ,
கலக்டராகவோ
உருவாக்க
விரும்ப வில்லை....
மனித வடிவில் நடமாடும்
விலங்குக் கூட்டத்திற்கு
மத்தியில்
சிறந்த மனிதனாக
வளர்க்க ஆசைப்படுகிறேன்.........
தாய்மை உணர்வைதான் எழுதிட வார்த்தைகள் ஏது.....மிகவும் நன்றாக இருக்கிறது !!!
ReplyDeleteவாழ்த்துகள் கவிதா !